Cannabis voor IBD (inflammatoire darmziekten)
Medische marihuana: panacee of plaag?
Cannabis wordt al 5000 jaar lang over de hele wereld gebruikt voor medische doeleinden, zelfs al voorgeschreven door Amerikaanse artsen vroeger, een feit dat vaak wordt gebruikt door mensen die medische marihuana propageren ter rechtvaardiging van de moderne medische toepassingen ervan.
Maar de ouderwetse geneeskunde was vergeven van allerlei haarlemmerolie-onzin, om nog maar te zwijgen over aderlatingen en andere dubieuze en schadelijke methoden.
Sceptici bekritiseren de beweging voor medische marihuana als "de beweging van het medische excuus voor marihuana," en insinueren dat kinderen met epilepsie en terminaal zieken worden ingezet als geheim wapen voor legalisatie of recreatief gebruik, of als onderbouwing van bizarre beweringen over "miraculeuze kankergenezingen," wat onderzoekers frustreert in hun vakgebied, die zich gewoon bij de wetenschap willen houden.
Zoals het therapeutische gebruik van cannabis bij inflammatoire darmziekten als de ziekte van Crohn en colitis ulcerosa.
Conventionele behandelingen werken meestal via onderdrukking van het immuunsysteem om zo te proberen de ontstekingen eronder te houden.
Gezien de beperkte behandelingsopties en welbekende bijwerkingen van deze medicijnen draait het voor mensen die aan deze ziekten lijden er vaak op uit dat ontstoken delen van hun ingewanden chirurgisch moeten worden verwijderd; je ziet dus waarom er zo veel interesse isin alternatieve behandelingen.
Zo'n 1 op 6 IBD-patiënten die marihuana gebruiken, zeggen dat het helpt voor hun symptomen, dus besloten onderzoekers het te testen.
Dertien patiënten met inflammatoire darmziekten kregen
150 gram marihuana om recreatief te roken gedurende drie maanden, en ze voelden zich beduidend beter.
Nu was er geen controlegroep, dus je weet niet of ze zich sowieso beter waren gaan voelen, of welke rol het placebo-effect kan hebben gespeeld.
Net zoiets als enkele studies over cannabis voor epilepsie bij kinderen: responspercentages boven de 30, de helft minder aanvallen bij een derde van de kinderen.
Dat is verbluffend, tot je beseft dat je soms kan komen tot een soortgelijke verbluffende respons
door de kinderen niets te geven, door ze een suikerpilletje als placebo te geven.
Daarin ligt het belang van gerandomiseerd, dubbelblind, placebo-gecontroleerd onderzoek, maar dat was er niet over cannabis en IBD, tot 2013.
21 patiënten met de ziekte van Crohn voor wie niets leek te helpen, werden willekeurig ingedeeld om ofwel 2 joints per dag te roken van echte wiet, dan wel van erop lijkende placebo-wiet.
En 90% van de proefpersonen in de cannabisgroep voelde zich beter, vergeleken met slechts 40% in de placebogroep.
Hier is een grafiek met de scores van hun symptomen: geen grote verandering in de placebogroep na twee maanden in de studie, maar bij de cannabisgroep waren hun symptomen met de helft verminderd.
Ze erkennen dat langdurig gebruik van cannabis niet zonder risico's is, maar dat zou een makkie kunnen zijn vergeleken met de mogelijke nadelige en zelfs levensbedreigende gevolgen van sommige krachtigere conventionele behandelingen, dus de studie werd geprezen als veelbelovend voor spijsverteringsaandoeningen.
De studie was echter gefinancierd door een organisatie voor medische marihuana, in feite de hoofdleverancier in het land, en dus zou het kunnen zijn dat bij de proefpersonen al de verwachting was gewekt dat dit spul ze zou helpen
(oftewel, een vooropgezet placebo-effect).
Maar dat werd gecontroleerd, toch?
Degenen die het echte spul kregen, voelden zich beduidend beter dan degenen die toevallig de placebo-wiet kregen.
Maar wacht even.
Het hele idee van placebo is dat het niet te onderscheiden moet zijn van het echte spul, zodat de proefpersonen niet weten in welke groep ze zitten.
Hoe doe je dat met psycho-actieve drugs?
Dat kan je niet, dat is het probleem.
Ze probeerden te verbergen in welke groep mensen zaten, door enkel patiënten te nemen die nog nooit wiet hadden geprobeerd, in de hoop dat ze het niet doorhadden, maar de meesten hadden dat uiteraard wél.
Dus blijven we in feite zitten met nog een niet-blinde studie.
Ze stelden allerlei subjectieve vragen, "hoe gaat-ie?", en degenen die wel doorhadden dat ze de drug kregen zeiden dat zich beter voelden.
Er was geen verandering in objectieve lab-waarden, zoals CRP, dat op ontsteking duidt, en dus kan de marihuana simpelweg de symptomen verhullen zonder werkelijk de darmontsteking te beïnvloeden.
Een andere indicator dat cannabis geen invloed heeft op het verloop van de ziekte zelf is hoe snel de symptomen weer terugkwamen.
Twee weken na de studie was de cannabisgroep weer terug bij af.
Geen verschil dus in objectieve ontstekingsmarkers, en gezien de snelle terugval lijkt het aannemelijker dat cannabis eerder de symptomen van de ziekte van Crohn verbeterde dan dat het echt iets aan de ziekte zelf deed.
Oké, ja, maar de symptomen zijn verschrikkelijk.
Minder pijn is minder pijn.
Vanuit de patiënt gezien zijn merkbare symptoom- verbetering en terugkeer naar een normaal leven niet onbelangrijk, of de ontsteking nu voortduurt of niet, tenzij, uiteraard, cannabis de ziekte op de lange termijn op een of andere manier verergerde.
In deze onderzoeksstudie een jaar later bleek dat cannabis dezelfde onmiddellijke symptoom- verlichting bood, maar in verband werd gebracht met een slechtere ziekteprognose later.
Patiënten met inflammatoire darmziekten meldden dat cannabis hun pijn, krampen en diarree verbeterde, maar bij gebruik langer dan 6 maanden bij Crohn-patiënten bleek het een sterke voorbode voor een chirurgische ingreep te zijn, de kans was 5 keer zo groot dat ze onder het mes moesten.
Hiervoor zijn twee mogelijke verklaringen.
Het is goed mogelijk dat een ernstiger ziekteverloop leidde tot het cannabisgebruik, en niet andersom.
Maar de andere verklaring is dat cannabisgebruik slechter inwerkt op de prognose, wat leidt tot grotere operaties en ziekenhuisopnames.
Daarom hebben we echt nog klinische onderzoeken nodig waarbij we mensen langer volgen om te bepalen wat er eerst kwam, maar tot die tijd moeten we wellicht constateren dat cannabisgebruik bij IBD schadelijk kan zijn.
Niet alleen om voorzichtig te zijn, maar er was ook deze studie over patiënten met hepatitis C waaruit bleek dat dagelijks gebruik van cannabis gelinkt werd aan bijna 7 keer meer kans op ernstige leverfibrose, wat zoiets is als littekenweefsel.
Dus hé, als cannabis echt fibrose doet verergeren, zou dat een mogelijke verklaring zijn waarom cannabisgebruikers met IBD een grotere kans kunnen hebben om op de operatietafel te belanden.