Social Distancing, Lockdowns en testen: hoe de COVID-19 pandemie te vertragen
Ik heb gesproken over waar het COVID-19 coronavirus vandaan kwam en hoe we dergelijke verschijnselen van dieren in de toekomst kunnen voorkomen, maar nu het zich van mens op mens verspreidt; wat kunnen we eraan doen?
Social distancing.
Dat is wat ieder van ons kan doen.
Steden afsluiten, niet-essentiële bedrijven sluiten, het annuleren van bijeenkomsten en het aanmoedigen van mensen om thuis te schuilen zijn allemaal ouderwetse volksgezondheidsstrategieën om elke mogelijke transmissieketen te doorbreken.
China werd veroordeeld vanwege zijn vroege reactie, het sanctioneren van critici en 't ontkennen van de omvang van de crisis, door ernaar te verwijzen als "te voorkomen" en "controleerbaar", vergelijkbaar met de reactie van andere wereldleiders.
Maar China werd later geprezen om diezelfde autoritaire aanpak als het ging om het succesvol uitvoeren van extreme quarantainemaatregelen.
Een WHO-topfunctionaris prees China's inspanningen als "waarschijnlijk de meest ambitieuze, ... behendige en agressieve beheersing van ziekten in de geschiedenis".
Het was echter te weinig, te laat om de ziekte plaatselijk in te dammen.
Tegen de tijd dat de autoriteiten reizen uit Wuhan verboden, had meer dan een derde van de 14 miljoen inwoners de regio al verlaten, ofwel voor de Chinese Nieuwjaarsvakantie ofwel om te vluchten voordat de afsluiting van de stad in werking trad op 23 januari.
Men zou kunnen stellen dat als lokale ambtenaren niet wekenlang klokkenluiders het zwijgen hadden opgelegd en valse rapporten hadden vrijgegeven, de wereld deze pandemie bespaard had kunnen blijven.
Maar de agressieve acties die China vervolgens wel heeft ondernomen hebben ons inderdaad allemaal enige tijd opgeleverd.
Het uitvoeren van zogenaamde oorlogstijd-controlemaatregelen, startten de grootste beheersingsinspanning van een gemeenschap in de geschiedenis, die ongeveer 750 miljoen mensen trof.
Grenzen werden gesloten, steden werden afgesloten, en mensen waren opgesloten in hun huizen, in tegenstelling tot zogenaamde lockdowns begonnen andere landen met de instelling, zoals de VS, waar mensen nog steeds vrij naar buiten konden gaan zolang ze een bepaalde persoonlijke afstand respecteerden .
In China waren burgers volledig beperkt met toestemmingskaarten waardoor ze alleen om de dag hun huis konden verlaten gedurende maximaal 30 minuten voor essentiële zaken.
Het beleid werd bekritiseerd door mensenrechtenactivisten, maar het werkte.
De epidemie begon onmiddellijk te vertragen.
De Chinese autoriteiten bereikten datgene waarvan veel deskundigen op het gebied van volksgezondheid dachten dat het niet kon: de beheersing van de verspreiding van een wijd verspreide luchtweginfectie.
Binnen twee maanden, meldde de provincie Hubei, ground zero waar de ziekte voor het eerst opkwam, de eerste dag van geen nieuwe lokale gevallen.
"Ik zal China keer op keer prijzen" zei de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie, "omdat hun acties daadwerkelijk helpen bij het verminderen van de verspreiding van het nieuwe coronavirus naar andere landen".
"China zet in veel opzichten een nieuwe standaard voor reactie op een uitbraak." Natuurlijk, de dag dat de provincie Hubei geen nieuwe gevallen registreerde, bevestigde de wereld zijn 200.000ste zaak.
Zou de rest van de wereld bereid zijn regels uit te vaardigen die een wereldwijde specialist in gezondheidsbeleid "verbazingwekkend, ongekend en middeleeuws" noemde?
De 'bevel en beheersing' autoriteit van de Chinese regering stond hen toe om een dure beheersingsstrategie af te dwingen die kosten met zich meebracht voor handel, reizen en vrijheid waarvan velen betwijfelden dat democratieën het zouden kunnen verdragen.
Gelukkig hebben succesvolle strategieën in landen als Zuid-Korea aangetoond dat dergelijke draconische maatregelen wellicht niet nodig zijn.
Alle landen die de ziekte snel onder controle konden krijgen vertrouwden op de basis van testen en traceren.
Met andere woorden, identificeer alle gevallen door middel van massaal testen, en traceer vervolgens elk mogelijk contact dat elke patiënt had, om zoveel mogelijk transmissieketens te doorbreken door isolatie en quarantaine.
Zuid-Korea heeft een test goedgekeurd in de eerste week van februari en met voldoende testen was het in staat om de ziekte onder controle te krijgen tegen het eind van de maand.
Met zulke uitgebreide, goed georganiseerde tests, waren landen als Zuid-Korea in staat om de epidemie te beheersen zonder hun toevlucht te nemen tot een totale lockdown.
De Wereldgezondheidsorganisatie nam er nota van. 'We hebben een simpele boodschap aan alle landen", verklaarde de directeur-generaal ,"test, test, test".
De Verenigde Staten leken de boodschap niet op tijd te hebben ontvangen.
Medio maart had Zuid-Korea al meer dan een kwart miljoen van zijn burgers getest, meer dan 5.000 op elke miljoen, vergeleken met minder dan honderd per miljoen in de Verenigde Staten.
Verlamd door de administratieve rompslomp van de FDA en een reeks blunders, was er niet voldoende Amerikaanse testcapaciteit voordat de beheersingsmogelijkheden voorbij waren.
Het maakt nederig om te beseffen dat de VS en Zuid-Korea hun eerste gevallen hebben geregistreerd op dezelfde dag, maar de daaropvolgende epidemieën volgden verschillende paden.
Zodra beheersing mislukt, verschuift de strategie naar onderdrukking en verzachting.
Als je niet weet wie besmet is, is het enige dat je kan doen, proberen te voorkomen dat iedereen met iemand in contact komt. In april kregen de meeste Amerikanen opdracht om thuis te blijven om te proberen de verspreiding tegen te gaan.
Zoals Dr. Fauci zei tijdens een persconferentie: "Als 't lijkt alsof je overdreven reageert, doe je waarschijnlijk het juiste'.
Niet-essentiële bedrijven sluiten en mensen aanmoedigen om binnen te blijven om sociale contacten te beperken zijn pogingen om de curve af te vlakken voordat deze ons plat maakt; maakt de epidemische curve plat.
Met andere woorden vertraag de verspreiding om de gevallen gelijkmatiger over de tijd te verdelen.
Dit zou gezondheidsstelsels de tijd geven om op te schalen en effectief te reageren, zowel om COVID-19 te behandelen, als om de algehele zorgcontinuïteit te behouden.
Tijdens de recente ebola-crisis in West-Afrika, bijv., namen de sterfgevallen toe ook door andere oorzaken, vanwege de verzadiging van 't gezondheidszorgsysteem, evenals van de dood van gezondheidswerkers.
Schoolsluitingen zijn controversiëler omdat ze de beschikbaarheid in gevaar kunnen brengen van de 29% van de zorgverleners in de VS die in huishoudens wonen dat voor jonge kinderen zou moeten zorgen .
Eén model suggereerde dat schoolsluitingen mogelijk COVID-19-gevallen met meer dan 25% moeten verminderen om het verlies van zorgmedewerkers te compenseren in termen van een algehele netto vermindering van de sterfte door COVID-19.
Een daling van 25% kan mogelijk worden bereikt voor pandemische influenza, een ziekte waarbij kinderen een cruciale rol kunnen spelen in overdracht in gemeenschappen; maar kinderen lijken niet de belangrijkste aanjagers van de transmissie van COVID-19 te zijn.
Totdat een effectief vaccin algemeen verkrijgbaar is —waarschijnlijk niet voor 2021 op zijn vroegst — kunnen lockdowns het virus beroven van vatbare gastheren.
Maar als dergelijke maatregelen worden versoepeld, kan de ziekte weer oplaaien.
In de pandemie van 1918 bijvoorbeeld, ervoeren enkele Amerikaanse steden een tweede piek in sterfte na opheffing van maatregelen voor sociale afstand.
Zie wat er in St. Louis is gebeurd.
Zodra ze een verdubbeling van de verwachte sterfte ontdekten, stelden ze schoolsluitingen in en een verbod op openbare bijeenkomsten, en je kunt zien hoe ze erin geslaagd zijn om de curve om te buigen.
Dus besloten ze dat het tijd was om de social distancing te ontspannen, en kregen ze een grote piek in nieuwe gevallen die herinvoering van de lockdown vereisten.
Maar het belangrijkste is dat ze de sociale afstand al vroeg hebben ingesteld, binnen enkele dagen na hun eerste geval.
Vergelijk dat eens met hoe Philadelphia reageerde.
Het kostte ze weken om de stad te sluiten en ze leden onder de gevolgen.
Hier is een grafiek van dat sterftecijfer in St. Louis, vergeleken met wat ze doorstonden in Philadelphia.
En hier de massagraven die ze toen moesten graven in de stad van broederlijke liefde.
Anderhalve meter afstand houden is beter dan twee meter onder de grond te liggen.
Door periodiek op de rem te trappen met strategieën voor afvlakking van de curve zoals verordeningen ter plaatse om de overdracht in gemeenschappen te vertragen, is de hoop dat we de eerste vloedgolf van gevallen kunnen omkeren in een reeks van kleinere opeenvolgende golven die de capaciteit van onze gezondheidszorg niet te boven gaat.
Zo niet, dan kunnen meer IC-afdelingen in Amerikaanse ziekenhuizen overweldigd raken, net als in Italië, en doktoren zullen triage- beslissingen moeten nemen over wie leeft en wie sterft.
Triage-protocollen zijn al gepubliceerd.
De eersten in de rij voor beademing zijn zij die 't meest waarschijnlijk overleven, zowel op korte termijn als in het daaropvolgende jaar.
Dan gaat de prioriteit naar kinderen en naar volwassenen onder de 50 jaar.
Die 50 tot 69 zitten in de volgende laag, gevolgd door die van 70 tot 84 jaar, en tot slot krijgen patiënten van 85 jaar en ouder de laagste prioriteit.
Bij een gelijkspel kan levensreddende beademing worden toegewezen op basis van een of andere vorm van loterij, zoals het omdraaien van een munt.
In het New England geneeskundig tijdschrift schreef een vooraanstaande groep medische ethiek-experts dat ze van mening zijn dat het verwijderen van een patient van beademiing of van een IC-bed om het aan anderen in nood te verstrekken ook gerechtvaardigd is en dat patiënten bewust gemaakt moeten worden van deze mogelijkheid bij opname in het ziekenhuis, met de toevoeging "de beslissing om een schaarse hulpbron in te trekken om anderen te redden is geen doodslag en vereist geen toestemming van de patiënt".
Wauw, kun je je dat voorstellen?
Om de eerstelijnsartsen te ontlasten, stellen ze aanwijzing van triage-officieren voor om de beslissingen te nemen.
De landen die het snelst konden mobiliseren en in staat waaren om COVID-19 het best te beheersen waren de landen die harde lessen hadden geleerd van eerdere uitbraken.
China, Hong Kong, Singapore en Taiwan dragen de herinneringen aan SARS.
Meer recentelijk leed Zuid-Korea in 2015 aan een MERS-uitbraak, veroorzaakt door een zakenman die terugkeerde uit het Midden-Oosten.
De test- en trace-infrastructuren van het land waren dus aanwezig en de bevolking was bereid zich op te offeren voor de belofte van beheersing.
Als uitbraken met tientallen of zelfs honderden doden landen kunnen opzwepen tot een toestand van pandemische paraatheid, zullen wellicht de duizenden of zelfs miljoenen sterfgevallen als gevolg van COVID-19 de wereld zich laten richten op de missie van pandemische preventie.
Maar eerst, wat kan ieder van ons individueel doen om de huidige pandemie te doorbreken?
Dat is wat ik hierna zal behandelen.