Natrium en Auto-Immuunziekte: Zout in de Wond Wrijven?

Miljoenen mensen lijden aan door inspanning veroorzaakte astma-aanvallen. Binnen 5 minuten nadat ze zijn begonnen met lichamelijke inspanning, kunnen mensen kortademig worden, gaan hoesten, krijgen piepende ademhaling, in die mate dat de longfunctie aanzienlijk daalt.

Maar bij mensen die veel zout eten, is de aanval nog erger; terwijl er bij mensen die zoutarm eten vrijwel geen significante daling in functie is. Om een verklaring daarvoor te vinden, lieten onderzoekers alle deelnemers sputum uit de longen ophoesten, en de mensen die veel zout aten bleken drie keer zoveel ontstekingscellen te hebben en een tot twee keer zo hoge concentratie aan ontstekingsmediatoren. Maar waarom? Wat heeft het eten van zout te maken met ontsteking?

Dat wisten we niet ...

maar nu wel!

Van het "westerse dieet" met veel verzadigd vet en zout wordt al langer vermoed dat het een mogelijke oorzaak is voor het steeds groter wordende aantal auto-immuunziekten in de ontwikkelde landen.

De snelle stijging van het aantal auto-immuunziekten wordt mogelijk veroorzaakt door een over-activering van immuuncellen die helper-17-cellen worden genoemd. Van multiple sclerose, psoriasis, diabetes type 1, het syndroom van Sjögren, astma en reumatoïde artritis is allemaal aangetoond dat deze Th17-cellen hier een rol bij spelen, en een van de aanleidingen voor de activering van die Th17-cellen zou een verhoogd zoutgehalte in ons bloed kunnen zijn.

Het natriumgehalte van bewerkt voedsel en 'fast food' kan meer dan honderd keer zo hoog zijn in vergelijking met net zulke zelfgemaakte maaltijden. Natriumchloride, zout, lijkt auto-immuunziekten aan te wakkeren doordat het deze ziekteverwekkende Th17-cellen in gang zet.

Het blijkt dat er een zoutgevoelig enzym is waardoor de vorming van deze Th17-cellen op gang wordt gebracht. Door het eten van veel zout kan schade aan organen ontstaan, wat ook een ander type ontstekings- bevorderende immuuncellen kan activeren. Door eten met veel zout kunnen de nieren overwerkt raken, waardoor ze niet genoeg zuurstof krijgen, wat leidt tot ontstekingen.

Hoe meer zout ze de mensen gaven, des te meer werden de ontstekings- bevorderende monocytencellen geactiveerd, die in verband worden gebracht met zuurstoftekort in de nieren door teveel zout, maar deze studie duurde slechts twee weken. Hoe zit het met de lange termijn?

Een van de problemen bij experimenten met natrium is dat het moeilijk is om ervoor te zorgen dat los rondlopende mensen een specifieke hoeveelheid zout binnenkrijgen. Je kunt zoiets doen als wat een metabole zaalstudie wordt genoemd, waar je mensen in feite opsluit op een ziekenzaal voor een paar dagen en dan bepaalt wat ze te eten krijgen, maar dat kan je niet doen voor langere tijd, tenzij...

je mensen kunt opsluiten in een ruimtecapsule. Mars520 was een simulatie van een ruimtevlucht gedurende 520 dagen om te bekijken hoe het mensen zou vergaan op weg naar Mars en terug. Wat ze vonden was dat bij degenen die veel zout aten een duidelijk hoger aantal monocyten te zien was, dat is een type immuuncel dat vaak verhoogd is als er sprake is van chronische ontstekingen en auto-immuunziekten.

Hiermee kan worden aangetoond wat een van de gevolgen is van een te hoge zoutconsumptie in ons dagelijks leven, aangezien die zogenaamde hoge zoutconsumptie eigenlijk wel eens gewoon de gemiddelde zoutconsumptie zou kunnen zijn.

Bovendien was er een toename van het aantal ontstekingsbevorderende mediatoren en een afname van het aantal ontstekingsremmende mediatoren, wat doet denken dat veel zout eten mogelijk kan leiden tot een overmatige immuunrespons, waarbij het immuunevenwicht wordt verstoord, waardoor uiteindelijk problemen ontstaan bij het wegwerken van ontsteking of zelfs een verhoogd risico op auto-immuunziekten.

Wat als je al een auto-immuunziekte hebt? Natriumconsumptie is gelinkt aan een verhoogde ziekte-activiteit bij multiple sclerose. Als je MS-patiënten een paar jaar volgt, hebben degenen die meer zout eten een 3 tot 4 keer zo hoge kans op opflakkering van de ziekte; 3 keer meer kans op het ontwikkelen van nieuwe MS-lesies in hun hersenen, en gemiddeld 8 hersenlesies meer, 14 in hun hersenen, vergeleken met 6 in de groep die weinig zout at.

Dus de volgende stap is om te proberen patiënten te behandelen door de zoutconsumptie te verlagen en te bekijken of het beter met ze gaat. Maar aangezien minder zout eten sowieso gezond is, zie ik niet in waarom iemand daarmee zou moeten wachten.

Het Rapport van het Instituut van Geneeskunde over de Gezondheidseffecten van Marihuana

Wanneer sommige verkeerd geinformeerde mensen horen dat er een op planten gebaseerde medische praktijk wordt geopend, dan schiet al gauw een bepaalde plant te binnen. In de loop der jaren heb ik veel vragen gekregen over cannabis, en ik vind het hoog tijd om te proberen de verwarring te verwijderen. Ik wilde niet gewoon even met de losse hand een gooi doen en alles in rook doen opgaan.

Er zijn brandende problemen als het gaat om een groeiende industrie, met zo veel ophef en rook en spiegels, kan de wetenschap een behoorlijke tik oplopen. Ik bedoel, zijn er acute chronische effecten? Zware beschadigingen aan lijf en leden door het rijden onder de invloed misschien?

Ik wilde de echte waarheid geven en dubieus onderzoek eruit filteren en dat is nog een hele trip geweest. Alleen al in de afgelopen maanden zijn er 420 artikelen uitgegeven!

Dit is de recensie waar iedereen op zat te wachten, al het bekende bewijs in 2017 van het Instituut voor Geneeskunde belast met het uitvoeren van een uitgebreide beoordeling over de gezondheidseffecten van cannabis. Ze zijn gestart met 24.000 bronnen, en reduceerde het tot ongeveer 10.000 om dit 468 paginas tellende document te produceren. Wat vonden ze?

Ik denk dat het eerlijk is om samen te vatten dat ze tot de conclusie kwamen dat de beweerde voordelen veel kleiner en zwakker zijn dan vaak wordt gerapporteerd, maar dat geldt ook voor de vermeende risico's.

Dus, goed nieuws voor de recreatieve gebruiker, die meestal bezorgd is over het krijgen van kanker, maar slecht nieuws voor de patiënt die hoopt dat het helpt tegen kanker.

De enige drie voordelen waar ze substantieel bewijs voor konden vinden was een behandeling van chronische pijn bij volwassenen, misselijkheid en braken veroorzaakt door chemotherapie en het verlichten van zelfgemelde stijve spieren. bij patiënten met MS. Zelfs archetypische medische marihuana-indicaties, zoals glaucoom, voldeden niet aan de verwachtingen.

Ondanks het populaire geloof in het tegendeel, uitgebreid onderzoek over decennia heeft gedocumenteerd dat marihuana niet effectief is bij het behandelen van klinische glaucoom, een ziekte van verhoogde druk in de oogbol. Ik bedoel, het verlaagt wel de druk, maar slechts voor ongeveer een uur.

Dus, je zou een dozijn jointjes per dag moeten roken, en zelfs als je die paar duizend per jaar zou roken, dan wordt je lichaam er aan gewend.

Dus, het kleine beetje voordeel verdwijnt binnen enkele maanden bij de meeste patiënten. Aan de andere kant, is het zeer opvallend dat uit deze lijst van nadelige bijwerkingen van langdurig of zwaar gebruik er geen melding wordt gemaakt van chronisch obstructieve longziekten zoals emfyseem, die je kunt krijgen van het roken van tabak.

En het lijkt er ook niet op dat het roken van marihuana de risico's verhoogt van kankers aan de luchtwegen, zoals longkanker of hoofd- en nekkanker, hoewel cannabis wel het risico op testikelkanker zou kunnen verhogen. Er zijn tot nu toe drie studies geweest op het gebruik van marihuana en testikelkanker, waarbij marihuana het risico ongeveer 50% lijkt te verhogen, maar alleen, zo lijkt het, voor diegenen die een keer per week of meer roken, of voor een periode van 10 jaar of langer.

Dus wat concluderen ze in het algemeen, waren ze voor of tegen legalisatie? In principe concludeerden zij, dat er gewoonweg niet genoeg onderzoek is, waardoor patiënten, gezondheidszorg professionals, en beleidsmakers zonder het bewijs zitten dat ze nodig hebben om gezonde beleidssbeslissingen te kunnen maken. Dit gebrek aan op bewijs gebaseerde informatie vormt een risico voor de volksgezondheid.

Dat is één ding waar iedereen aan beide zijden het over eens is, de behoefte aan definitief klinisch onderzoek. Anders blijven we zitten met anekdotes, blogs en advertenties, die niet "een goede basis bieden voor de beoordeling van de veiligheid en werkzaamheid van farmacologische middelen. " Omdat cannabis gewoon een natuurlijk voorkomende plant is en niet gepatenteerd kan worden, is de farmaceutische industrie nergens te vinden.

Wat we nodig hebben zijn grote klinische onderzoeken. Tot dan krabben we ons allemaal op het achterhoofd. Maar waar gaat de financiering vandaan komen jongen? Wat de farmaceutische bedrijven betreft, is interesse in de plant erg schaars- waar kunnen ze geld verdienen? Big Pharma is echter geïnteresseerd in een onderbouwde aanpak. "De ontwikkeling van nieuwere cannabinoïde modulatoren in winstgevende pilvorm zal op een dag, schrijft deze farmacologie professor, het gebruik van cannabis kruiden tot het verleden laten behoren. “