Toeslaan met de Wortel: Kurkuma Curcumine en Colitis Ulcerosa

Ondanks het bewijs die 40 jaar teruggaat dat de component curcumine in de specerij kurkuma, een significante ontstekingsremmende werking bezat, werd het pas in 2005 voor het eerst getest op inflammatoire darmziekte. Waarom duurde het zo lang? Nou, wie gaat een ergelijke studie financieren? Een curry bedrijf?

Maar het gebrek aan corporate ondersteuning weerhield individuele artsen er niet van om het een keer te proberen, dat is wat deze New Yorkse artsen deden. Ze besloten om de komende vijf patiënten die de deur inliepen en colitis ulcerosa hadden, te vragen te suppleren met curcumine supplementen.

Colitis ulcerosa is een slopende, chronische, relapsing-remitting wat betekent dat het komt en gaat. Het is een ontstekingsdarmziekte die miljoenen treft. Zoals met de meeste ziekten, hebben we een heleboel medicijnen om mensen mee te behandelen, maar soms kunnen ze bijdragen aan ziektecomplicaties, waarvan de meest voorkomende misselijkheid, braken, hoofdpijn, uitslag, koorts, en ontsteking van de lever, alvleesklier en nieren zijn evenals het potentieel uitroeien van ons immuunsysteem, en onvruchtbaarheid.

En de meeste colitis ulcerosa patiënten moeten elke dag medicatie nemen voor de rest van hun leven, dus we hebben echt iets veiligs nodig om de ziekte onder controle te houden. Dus, hoe deden ze het op het specerij extract?

Over zijn geheel genomen ondervonden alle vijf patiënten verbeteringen aan het einde van het onderzoek, en vier van de vijf waren in staat om hun medicatie te verminderen of te elimineren. Ze hadden stevigere ontlasting, een minder frequente stoelgang, en minder buikpijn en krampen. Eén meldde zelfs minder last te hebben van de spierpijn die deze normaal voelde na hun trainingsschema. Maar dit was wat men noemt een 'open label' onderzoek, wat betekent dat de patiënten wisten dat ze iets namen, en dus een deel van de verbetering mogelijk toegeschreven kan worden aan een placebo-effect.

In 2013 vond een ander klein open-label pilotonderzoek bemoedigende resultaten bij een pediatrische populatie, maar wat nodig was, was een op grotere schaal, dubbelblind, placebo-gecontroleerd onderzoek. En hier gaan we!

Ze namen een groep mensen met een latente colitis ulcerosa en gaf hen ofwel kurkuma curcumine samen met hun typische anti-inflammatoire geneesmiddelen, of een placebo en hun medicijnen. In de placebogroep vielen 8 van 39 terug, wat betekent dat hun ziekte weer oplaaide. En in de curcumine groep? Slechts 2 van de 43, beduidend minder.

En terugval of niet, klinisch gezien verslechterde de placebogroep en werd de curcumine groep beter. En endoscopisch, het objectief visualiseren van de binnenkant van hun darmen, hetzelfde: een tendens naar slechter of beter. Vijf procent terugval in de curcumine groep, 20% terugval in de net conventionele zorggroep.

Het was een zodanig dramatisch verschil dat de onderzoekers zich afvroegen of hier sprake was van toeval. Hoewel de patiënten willekeurig aan een groep werden toegewezen, was er misschien sprake van een of ander toeval waardoor de curcumine groep uiteindelijk veel gezonder werden, en dus misschien was het een bizar voorval en niet de curcumine die verantwoordelijk was voor de resultaten.

Dus wat ze deden was het onderzoek met zes maanden verlengen, echter kreeg iedereen een placebo. Dus ze stopte met de curcumine om te zien of zij dan ook zouden terugvallen, en dat is precies wat er gebeurde. Ineens worden ze net zo slecht als de suikerpil groep.

Conclusie: Curcumine lijkt een veelbelovende en veilige medicatie te zijn waarbij nauwelijks bijwerkingen werden gerapporteerd voor het handhaven van remissie bij patiënten met rustige colitis ulcerosa.

Dus, "Curry voor de genezing?" vroeg een begeleidend redactioneel commentaar in het tijdschrift van de CCFA (Crohn and Colitis Foundation of America). Kan curcumine worden toegevoegd aan onze lijst met opties met betrekking tot het behouden van de remissie bij colitis ulcerosa?

Wat opmerkelijk is, zoals ik al zei, is het feit dat niet alleen de auteurs een statistisch significante afname aan terugval over zes maanden toonde, maar ook een statistisch significante verbetering in de endoscopische index. Net zo veelzeggend is het feit dat bij het wegnemen van curcumine de terugval snel parallel liep met die van patiënten die in eerste instantie al behandeld werden met de placebo, wat impliceert dat curcumine daadwerkelijk een belangrijk biologisch effect uitoefende.

Een Cochrane-review in 2013 concludeerde hetzelfde: het is mogelijk een veilige en effectieve aanvullende therapie. Cochrane beoordelingen behandelen de beste studies die voldoen aan strenge kwaliteitscriteria en bundelt de beste wetenschap tot een geheel- normaal gesproken is het een gigantische onderneming, maar niet in dit geval, aangezien er alleen één goede onderzoek is.

Dieet en Reumatoïde Artritis

Reumatoïde artritis misvormt het lichaam. Het wordt vaak behandeld met de meest giftige medicijnen, zoals steroïden, chemotherapie-medicijnen en thalidomide. We weten al tien jaar dat het eten van vlees een cruciale rol kan spelen, gebaseerd op dit soort data, waaruit blijkt dat hoe meer vlees in een land wordt gegeten, hoe meer de ziekte in dat land voorkomt.

Vegetarisch eten kan de kans dat je reumatoïde artritis krijgt verminderen. Maar als je het al hebt, maakt het dan nog uit wat je eet?

'Vegetarische diëten zijn succesvol bij het behandelen van reumatoïde artritis.' Feit of fictie? Feit. Bijna ieder onderzoek dat over dit onderwerp wordt gepubliceerd, heeft laten zien dat vegetarische diëten inderdaad gebruikt kunnen worden om de ziekte succesvol te behandelen.

Sommigen hebben vegetarische diëten met en zonder vasten getest. Sommigen testten veganistische diëten, sommige rauw-veganistische diëten, sommigen gebruikten zelfs glutenvrij rauw-veganistische diëten. Wat ze allemaal gemeen hadden, was dat ze allemaal vegetarisch waren en dat ze allemaal werkten.

De enige vraag die overblijft is: waarom? Is reumatoïde artritis een door vlees veroorzaakte aanval van ons eigen immuunsysteem op onze gewrichten? Of zijn de eiwitten in het vlees zelf betrokken bij het aanvallen van de gewrichten?

Dit is van eerder dit jaar: een case-studie van een vrouw die vlees, zuivel en eieren at, met zulke heftige gewrichtsontstekingen dat ze chemokuren en steroïden kreeg. totdat ze stopte met het eten van dierlijke producten en haar symptomen verdwenen toen ze slechts plantaardige eiwitten at.

Ze kon haar ziekte aan- en uitschakelen alsof het een lichtknop was. Er staat zelfs dat ze een dag voor haar afspraak bij de dokter, vlees at, om de dokter te bewijzen dat ze echt heel erg last van artritis had.

Als vatbare mensen al die lichaamsvreemde dierlijke eiwitten in hun lichaam stoppen kan één van deze twee dingen gebeuren: Als we knagen aan het kraakbeen aan het eind van een kippenpoot, reageert ons immuunsysteem op deze lichaamsvreemde kraakbeen-eiwitten door kraakbeen-antilichamen te maken. Die kunnen in de war raken en ons eigen kraakbeen gaan aanvallen. Dat bedoelen ze met 'door vlees veroorzaakte gewrichtsaanvallen.'

De andere mogelijkheid is dat zelfs als er geen kruisreactieve verwarring is, de immuuncomplexen die worden gevormd door de dierlijke eiwitten in onze antilichamen zich in onze gewrichten kunnen verplaatsen en op die manier ontstekingen uitlokken.

Het is wel interessant om te zien hoe ze deze experimenten doen, Als onderzoekers willen weten of iemand allergisch reageert op dierlijke eiwitten, kunnen ze iemand niet zomaar eieren met spek geven en vragen hoe ze zich voelen, want je moet een placebo als controle hebben, om het eten mee te vergelijken. En mensen zullen het doorhebben of ze eieren met spek eten of een suikerpil.

Dus hoe krijg je voedsel bij iemand naar binnen, op zo'n manier dat je de smaakpapillen omzeilt? Je stopt het in hun kont. 'Reactiviteit na het rectaal inbrengen van voedsel bij patiënten met reumatoïde artritis.' Nogmaals; probeer dit niet thuis.

Hoe Kun je de Onstekingen bij Veroudering Tegengaan?

Een van de meest bekende gevolgen van veroudering is een afname van het immuunsysteem, dat wordt geïllustreerd door de kwetsbaarheid om te sterven aan griep en een slechte reactie op vaccinaties.

Maar ongeveer 20 jaar geleden werd er een onderzoek gepubliceerd waaruit blijkt dat de immuuncellen van 80-jarigen significant meer pro-inflammatoire signalen produceerde, wat het slechtste van twee werelden suggereert: een daling in het deel van het immuunsysteem dat specifieke infecties bestrijdt, maar daarentegen ook een verergering van niet-specifieke overreacties die kunnen leiden tot ontstekingen.

Dit is inmiddels geformaliseerd in een concept aangeduid als "Inflamm-ageing," een chronische lichte ontsteking die we nu kennen is een typisch voorbeeld van het ouder worden, die mogelijk verantwoordelijk is voor zowel de afname als het ontstaan van ziekten bij ouderen. Dus wat kunnen we eraan doen?

Inflamm-ageing (onsteking-veroudering) lijkt een belangrijk gevolg te zijn van ouder worden. Kan het worden voorkomen of worden genezen? De sleutel tot succesvol ouder worden en een lange levensduur kan de chronische ontsteking verminderen zonder afbreuk te doen aan een acute reactie wanneer men wordt blootgesteld aan ziekteverwekkers. Hoe gaan we dat doen? Voeding. Wat we eten is waarschijnlijk het meest krachtige en buigzame instrument dat we hebben om een chronische en systematische modulatie van het verouderingsproces te bereiken.

In de eerste systematische review van de associaties tussen voedingspatronen en biomarkers van ontstekingen die ooit werd gepubliceerd waren de voedingspatronen die geassocieerd werden met ontstekingen bijna allemaal gebaseerd op vlees of zogenaamde "westerse" voedingspatronen, terwijl de op groente en fruit gebaseerde, ofwel "gezonde" voedingspatronen vaak neigde naar een omgekeerd evenredig verband, ofwel meer op planten gebaseerd, minder ontstekingen.

De reden waarom vlees wordt geassocieerd met ontstekingen komt mogelijk door zowel de dierlijke eiwitten als de dierlijke vetten. De eerste interventionele studie evalueerde afzonderlijk de effecten van plantaardige en dierlijke eiwitten op de ontstekingsstatus gerelateerd aan obesitas en metabool syndroom als je probeert om gewicht te verliezen.

Wat ze vonden was dat een hogere inname aan dierlijk eiwit - met name vlees - geassocieerd wordt met hogere plasmaniveaus van inflammatoire markers in obese volwassenen. De reden dat obesitas geassocieerd wordt met een verhoogd risico op veel soorten kankers kan komen door de ontstekingen die worden geassocieerd met obesitas.

Obesitas-gedreven ontstekingen stimuleren mogelijk prostaglandine-gemedieerde oestrogeen biosynthese in borstweefsel. Dat betekent dat de ontsteking mogelijk het enzym activeert die het mogelijk maakt dat borsttumoren hun eigen oestrogeen aanmaken via deze ontstekingsbevorderende stof die prostaglandine wordt genoemd.

Als je het niveau van prostaglandines in de urine van vrouwen meet correleert het met het risico op borstkanker. En hoe krijg je hoge niveaus aan deze ontstekingsbevorderende verbinding? Roken, een dieet hoog aan verzadigde vetten, en obesitas. Waarom leidt het eten van verzadigde vetten tot prostaglandine productie?

Omdat prostaglandinen gemaakt worden uit arachidonzuur, en arachidonzuur is een belangrijk ingrediënt in dierlijke vetten. Dierlijke vetten bevatten arachidonzuur; arachidonzuur is hetgeen waarmee ons lichaam ontstekingsbevorderende verbindingen produceert zoals prostaglandines, en ze kunnen vervolgens borstkankergroei stimuleren, en spelen mogelijk ook een rol bij dikke darmkanker, longkanker, alsook hoofd- en halskanker, terwijl geheel plantaardig voedsel ontstekingsremmende effecten heeft, hoewel sommige planten beter zijn dan anderen.

De mensen die vijf stuks per dag aan vruchten en groenten moesten eten die rijk waren aan antioxidanten, zoals bessen en bladgroente, hadden een significant betere impact op het verminderen van systematische ontstekingen en het disfunctioneren van de lever, vergeleken met vijf stuks per dag aan de meest voorkomende fruitsoorten en groente die weinig antioxidanten bevatten, zoals bananen en sla.